نامه دوم/ نگران نباش بانوی من

بانو!

داشتن همسفر همیشه بیدار دلسوزی چون تو، موهبتی ست که هر راه طولانی سوزان را به حدی حسرت انگیز ، کوتاه می کند.

اما عزیزمن! لااقل به خاطر سلامتی این هم اندیش همقدمی که من در تمامی سفرهایم ، تا لحظه های آخر، به او محتاجم، و به راستی عصای دست تفکر و کار و رفتار من است، این طور نگرانِ خوب و بد هر قدمی که بر می دارم نباش و این طور خودت را با این فکر که نکند پیچیدگی ها و دشواری های این راهِ هزارخم مرا از آنچه ظرفیت شدنش را داشته ام بسیار دور کرده باشد، مضطرب مکن.
همواره و هرگاه عاشقانه دوستت دارم